ویژگی‌های بنیادین آشپزی کلاسیک را می‌توان در سه محور کلیدی خلاصه کرد: ثبات ساختاری، پیوستگی فرهنگی و دقت در اجرا. نخست آن‌که، تکنیک‌ها در آشپزی کلاسیک بر اساس دستورالعمل‌هایی شکل گرفته‌اند که قرن‌ها آزمون‌شده‌اند. تغییر در آن‌ها، نیازمند درک عمیق از منطق درونی دستور است. برای مثال، در تهیه‌ی سس‌های مادر در مکتب آشپزی فرانسوی (مانند بشامل یا ولاوته)، نسبت مواد، مدت زمان حرارت و حتی نوع ابزار مورد استفاده اهمیت دارد.

دوم، آشپزی کلاسیک اغلب حامل هویت فرهنگی است. غذاهایی چون راگوی ایتالیایی، قرمه‌سبزی ایرانی یا کانفیت اردک فرانسوی، صرفاً مجموعه‌ای از مواد غذایی نیستند؛ بلکه بازتابی از اقلیم، آیین‌ها، و سبک زندگی هستند. حتی در ریزترین جزئیات، مانند برش نان یا نوع تزئین بشقاب، قواعدی جاری‌ست که به آن غذا هویت می‌بخشد.

سوم، این سبک به‌شدت به دقت اجرایی متکی‌ست. یک اشتباه کوچک در دمای پخت، ترتیب افزودن ادویه‌ها یا زمان‌بندی سرو، می‌تواند کیفیت نهایی را تحت‌تأثیر قرار دهد. بنابراین، آموزش رسمی در این سبک بسیار ساختاریافته، سلسله‌مراتبی و مبتنی‌بر تقلید و تکرار است.

در نهایت، آشپزی کلاسیک همچنان به‌عنوان یک الگو و مرجع در آموزش آشپزان مدرن حضور دارد؛ چراکه بدون شناخت این زیرساخت، ورود به جهان آشپزی نوین سطحی خواهد بود.