آشپزی کلاسیک به عنوان زیربنای ساختار حرفه‌ای آشپزی در فرهنگ‌های مختلف جهان شناخته می‌شود. این سبک، بر پایه‌ی تکنیک‌ها، دستورالعمل‌ها و سنت‌هایی بنا شده است که طی قرون متمادی، از طریق تجربه، آزمون، خطا و اصلاح پی‌در‌پی، به مجموعه‌ای تثبیت‌شده و نظام‌مند بدل شده‌اند. در بسیاری از مکاتب آشپزی، از جمله فرانسوی، ایتالیایی، ایرانی، چینی و عثمانی، می‌توان ردپای آشپزی کلاسیک را مشاهده کرد؛ جایی که هر دستور غذا، حامل بخشی از حافظه‌ی تاریخی و زیبایی‌شناسی قومی آن ملت است.

در این سبک، انتخاب مواد اولیه نه‌تنها بر اساس مزه، بلکه بر مبنای اصالت جغرافیایی، فصل، کیفیت تولید و پیوستگی با دستور سنتی صورت می‌گیرد. به‌طور مثال، استفاده از کره در آشپزی کلاسیک فرانسوی، روغن زیتون در غذاهای مدیترانه‌ای، یا زعفران در غذاهای ایرانی، نه‌فقط یک انتخاب ذائقه‌ای، بلکه یک عنصر ساختاری است.

تکنیک‌های پخت در آشپزی کلاسیک – مانند برافروختن، بخارپز کردن، تفت دادن و کبابی کردن – هر یک دارای قواعد دقیق و زمان‌بندی‌های مشخص هستند. آموزش رسمی آشپزی در مدارس بین‌المللی همچون Le Cordon Bleu یا Culinary Institute of America نیز بر پایه‌ی همین اصول بنا شده‌اند.

در کنار شیوه‌های پخت، نحوه‌ی سرو نیز بخشی جدایی‌ناپذیر از آشپزی کلاسیک است. ترتیب چیدن میز، تقدم و تأخر غذاها، استفاده از ظروف خاص و حتی شیوه‌ی برخورد با مهمان، همگی تحت تأثیر هنجارهای فرهنگی‌اند. بدین‌ترتیب، آشپزی کلاسیک را می‌توان نه‌تنها یک هنر و صنعت، بلکه نوعی نظام فرهنگی/اجتماعی دانست که از دل تاریخ، ساختار امروزین غذا را شکل داده است.