آشپزی مدرن دارای ویژگی‌هایی‌ست که آن را به یکی از جذاب‌ترین جریان‌های معاصر در دنیای خوراک بدل کرده است. نخست، بهره‌گیری از فناوری‌های نوین است که نه‌تنها فرآیند پخت را دقیق‌تر کرده، بلکه امکان خلق فرم‌ها و طعم‌هایی را فراهم آورده که پیش‌تر در تخیل می‌گنجیدند. ابزارهایی مانند سووید، نیتروژن مایع، هموژنایزر یا پرینتر سه‌بعدی، به آشپز کمک می‌کنند تا مرزهای فیزیکی مواد غذایی را بشکند.

دوم، طراحی بشقاب به‌عنوان رسانه‌ای هنری جایگاه یافته است. در این سبک، نحوه‌ی چیدمان، هندسه‌ی رنگ، بازی نور و سایه، و فرم نهایی غذا بخشی از هویت بشقاب را تشکیل می‌دهد. طراحی مینیمال، استفاده از فضای منفی، یا ترکیب عناصر سنتی با فرم‌های مدرن، از ویژگی‌های رایج‌اند.

سوم، آشپزی مدرن از نظر انتخاب مواد اولیه، جسورانه و بازنگر است. آشپز می‌تواند از جلبک، پودر استخوان، یا ترکیبات گیاهی غیرمعمول استفاده کند و آن‌ها را در قالبی آشنا یا چالش‌برانگیز ارائه دهد. این سبک در برابر کلیشه‌های خوراکی ایستاده و از مخاطب می‌خواهد که ذائقه‌اش را بازتعریف کند.

چهارم، ارتباط با مفاهیم فرهنگی، زیست‌محیطی و فلسفی در این نوع آشپزی پررنگ است. برای مثال، جنبش لوکالوُر (Locavore) که بر استفاده از مواد اولیه‌ی بومی و فصلی تأکید دارد، یا رویکردهای پایدار (Sustainable Cooking)، همگی در دل آشپزی مدرن جای دارند. بدین ترتیب، غذا نه‌فقط یک محصول، بلکه بخشی از گفتمان معاصر انسان، طبیعت و فناوری تلقی می‌شود.